Streetwearowy eklektyzm czyli luźne łączenie stylów

Moje bluzy w stylu rasta hippie streetwear:

Żółta z kapturem

Neonowa zieleń z tego samego sklepu

I tył z tym samym wzorem

Mam jeszcze bluzę ciemną zieleń kupioną chyba przypadkiem w dyskoncie. Nie pamiętam, którym. Lidl albo Aldi. Po dodaniu własnych ozdób zrobiłam z niej perełkę. Nie ma nic złego w ciuchach z dyskontu. Są ładne, trwałe i przynaniej niedrogie.

I tył też w liście marihuany, ale bez naszywki.

Ostatnio do stworzenia ciekawych stylizacji zainspirował mnie styl hipisowski, rastafariański oraz hip hopowe elementy streetwear z nutką boho. Myślicie, że nie da się tego połączyć? Otóż dlaczego nie? Zdziwicie się jak eklektycznie możemy wyglądać czerpiąc po trochę z każdego z nich.

Podstawy filozofii i stylu hippie czy reggae lub rasta to przede wszystkim wartości takie jak pokój i wolność. Kryje się za tym tolerancja, sprzeciwianie się agresji i przemocy. Ta grafika odnosi się do stylu reggae. Pokój, miłość i muzyka, a pomiędzy nimi flaga Etiopii, skąd wywodzą się rastafarianie o muzyka reggae.

Tutaj również mamy barwy reggae czyli zielony, żółty i czerwony. Do tego dłoń w geście pokoju, okrągła pacyfka i białe gołębie. Mamy aż 3 symbole pacyfistyczne. Dlatego też tą grafikę postanowiłam naszyć na jedną z moich bluz.

Co jest motywem wiodącym mojej stylizacji? Pokój, miłość, wolność, luz. Brzmi znajmo? Ależ oczywiście. Wiele stylów i nurtów propaguje wolność, równość, tolerancję i pokój na świecie, jako główne wartości. Jak choćby na powyższych zdjęciach. Pokój i muzyka. Pacyfka charakterystyczna dla hippisów, ale stosowana również przez Rastafarian i miłośników muzyki reggae. Oni także w swojej kulturze od zawsze pielęgnują wartości pacyfistyczne oraz wolność i tolerancję. Podobnie jak hipisi są przeciwnikami wojen, przemocy czy dyskryminacji.

Skąd wzięły się style rasta i hippie?

Style modowe, którymi się zainspirowałam mają swoje źródła w subkulturach. Z czasem trendy ewolowały przekształcając się i mieszając ze sobą. Z czasem dzięki mediom nastąpił postęp technologiczny i kulturalny na świecie. W dobie internetu, gdy influencerzy niemal codziennie pokazują światu coś nowego, swojego, każdy trend w ciągu kilku minut może stać się hitem na całym świecie. Wróćmy jedenak do historii. Subkultury tworzyły się powoli przez dziesięciolecia, a każda rewolucja zostawiała swój ślad w modzie. Czym właściwie jest subkultura? Są różne definicje. 

Antropologiczny punkt widzenia:

Subkultura to wyodrębniony według jakiegoś kryterium (etnicznego, zawodowego, religijnego lub demograficznego) segment życia społecznego i jego kultura.

A teraz definicja bardziej mi bliska, bardziej socjologiczna:

Subkultura jest to więc względnie spójna grupa społeczna pozostająca na marginesie dominujących w danym systemie tendencji życia społecznego, wyróżniająca swoją odrębność poprzez zanegowanie lub podważanie utrwalonych i powszechnie akceptowanych wzorów kultury. 

I jeszcze trochę teorii z naukowych źródeł:

chcąc ugryźć temat od strony psychologicznej, należałoby zwrócić uwagę na cztery elementy, charakterystyczne dla każdej podkultury. Są to: swoisty język, tonacja uczuciowo-emocjonalna, specyficzne formy zachowania oraz specyficzny system wartości. Każda z tych cech jest typowa dla danej subkultury i składa się na to, co wyróżnia je spośród innych: założenia ideologiczne, obyczajowość, kreowany wizerunek (image) i aktywność twórcza. Bardzo ważnym elementem subkultury jest wygląd zewnętrzny. To właśnie dzięki niemu potrafimy rozpoznać przedstawicieli danej grupy podkulturowej. Ich charakterystyczny ubiór, makijaż oraz gadżety (biżuteria, pieszczochy, naszywki) umożliwiają nam łatwiejszą identyfikację. Stałym i nierozłącznym komponentem jest również muzyka. W wielu przypadkach to właśnie ona tworzy daną subkulturę.

Czyli subkultura lub inaczej podkultura musi się czymś wyróżniać spośród innych grup społecznych, by przyciągnąć uwagę. Jak widać tematem zajmuje się wiele nauk i dziedzin np. socjologia, antropologia kulturowa, psycjologia, filozofia czy pedagogika. Właściwie wszystkie nauki humanisteczne, ale pewnie nie tylko. Podsumowując co mamy w kryteriach istnienia podkultury?

• Język - sfera werbalna
• Uczucia - sfera emocjolnalna
• Formy zachowania - sfera behawioralna
• System wartości - sfera aksjonormatywna

Co dalej? Jakie są cechy subkultury?

• Założenia ideologiczne
• Obyczajowość
• Kreowany wizerunek (image)
• Aktywność twórcza

Te wszystkie elementy wyróżniają daną podkulturę. W kontekście mody ważne są 2 ostatnie czyli wizerunek i aktywność twórcza. Przejawia się to poprzez charakterystyczny wygląd. Ubiór, makijaż, biżuteria, gadżety. Elementem aktywności twórczej każdej subkultury jest też muzyka.

Pozytwne i negatywne wizerunki subkultur:

W przypadku niektórych subkultur, nastawionych głównie na działalność alternatywną, ten wpływ może być konstruktywny (m.in. sprzyja rozwojowi zainteresowań, umożliwia swobodną ekspresję). W odniesieniu do subkultur o charakterze dewiacyjnym wygląda to nieco inaczej. Mamy tutaj do czynienia z realnym zagrożeniem wobec porządku publicznego, jak i dla prawidłowego rozwoju młodych ludzi.

Są różne subkultury, wartości, style, jednak zawsze można znaleźć ich cechy wspólne i koniec końców to, co miało wyodrębniać, dzielić, tak naprawdę łączy ludzi.

Każda subkultura jest inna, a mimo wszystko wiele je łączy. Często są to zbliżone poglądy i ideologia lub sposób bycia oraz nastawienie do świata i innych ludzi. Gdybyśmy szczegółowo zagłębili się w wewnętrzne struktury każdego z ruchów, z pewnością łatwiej by nam było dostrzec podobieństwa i różnice między nimi. Mając jednak ogólny zarys najważniejszych subkultur, które w dość dużym stopniu przyczyniły się do rozwoju współczesnej kultury, a nawet wpłynęły na bieg historii, możemy zrozumieć, jak istotną rolę odgrywają one w życiu człowieka.

Przejdę do konkretów, aby przybliżyć subkultury, z których czerpałam swoje inspiracje modowe.

Hipisi

Czas i miejsce powstania: w połowa lat sześćdziesiątych XX w. w Stanach Zjednoczonych.

Przyczyna: kryzys amerykańskiej kultury. 

Co negowali?

• prymat państwa nad jednostką, 
• stosunki społeczne oparte na rywalizacji (wyścig szczurów), 
• przyjmowanie statusu materialnego za jedyne kryterium wartości człowieka
• tradycyjne instytucje społeczne (np. rodzinę) jako przyczyniające się do zniewolenia ich członków. 

Podstawy ideologiczne ruchu hipisowskiego: 

• skrajny pacyfizm, co wyrażają hasła “Make love, not war (Czyń miłość, nie wojnę)”, “Non – violence (bez przemocy)”, “Peace and love (pokój i miłość)”. 
• silny akcent na poszanowanie osobistej wolności
• docenianie twórczej roli w życiu człowieka. 

Innymi charakterystycznymi cechami jest także:

• eksperymentowanie z narkotykami (głównie marihuana i LSD), 
• fascynacja kulturą, religiami Wschodu i filozofią
• proekologiczne podejście do świata.
• Hipisi byli pozytywnie nastawieni na życie i człowieka- otwarci na każdego niezależnie od światopoglądu czy rasy.

Wygląg (image) hipisów:

• długie włosy, do których doczepiali kwiaty lub wianki – stąd często nazywa się ich Dzieci Kwiaty. 
• wielokolorowe i luźne koszule
• spodnie dzwony
• chustki na głowę 
• barwne wisiorki, bransoletki i koraliki, które miały symbolizować wolność, swobodę i kolorowy styl bycia.

Muzyka

• rock’n’roll
• festiwale rockowe, takie jak w Woodstock, Monterey czy na Wyspie Wight. 
• Czołowi muzycy: Jimi Morrison, John Lennon, Janis Joplin czy Jimi Hendrix. 
• Do najważniejszych zespołów, identyfikujących się z subkulturą hipisów należą: The Doors, The Animals, The Beatles, Van Morrison i Bob Dylan. 
• W nieco późniejszym okresie pojawiły się także kapele, które w swojej twórczości zawarły wpływy ruchy hipisowskiego – są to np. Uriah Heep i Led Zeppelin.

Ruch hipisowski w Polsce

• W Polsce hipisi pojawili się pod koniec lat sześćdziesiątych, do czego przyczyniła się moda na muzykę rockową. 
• Ruch wzbudzał niechęć władz polskich oraz brak akceptacji u starszych pokoleń. 
• Był on odczytywany jako przejaw ulegania dekadenckim wpływom Zachodu.
• Formowanie się subkultury hipisowskiej w Polsce miało zupełnie inny charakter niż na Zachodzie. Polska młodzież walczyła o wolność rozumianą jako uniezależnienie się od władzy państwowej.
• Popularne były hasła o wydźwięku ekologicznym jako powrót do naturalności i dbałości o środowisko. 
• Odmiennie rozumiane było także pojęcie pokoju, które wśród społeczności hipisowskiej przyjęło formę wybitnie pacyfistyczną. 
• Lata osiemdziesiąte przyniosły upolityczniony bunt w ideologii posthipisowskiej. 
• nie zatracili oni swojego pierwotnego celu jakim było uzyskanie odpowiedzi na pytania dotyczące przyszłości i wartości, które miały w niej odgrywać główną rolę.

Komuny, zloty, koncerty, festiwale:

• Mimo to, polscy hipisi próbowali tworzyć komuny wiejskie (Bieszczady) i miejskie (Warszawa, Kraków), urządzali coroczne zloty (Mielno, Kazimierz nad Wisłą, Częstochowa), organizowali koncerty rockowe. 
• Ruch hipisowski w Polsce odrodził się w latach 1980 – 1994, gdy odbywały się festiwale rockowe w Jarocinie.
• Muzyka posthipisowska w Polsce to np. zespół „Dżem”. W swym repertuarze prezentował różne odmiany rocka, ale nie zabrakło także bluesa czy też akcentów reggae. Członkowie zespołu pasowali do hippów nie tylko pod względem wyglądu zewnętrznego nosząc dżinsy luźne koszulki oraz zapuszczając długie włosy i brodę.

Cechy charakterystyczne neohipisów

• Nie przestrzeganie prawa
• idee pacyfizmu 
• otwartość na dylematy z którymi niejednokrotnie boryka się człowiek

Łączy to neohipisów z hipisowska tradycja i przeszłością.

Symbole i wygląd: 

• pacyfika jako znak pokoju wyrażany w formie tatuażu lub emblematu kulą ziemska a w niej wolnym ptakiem. 
• W środowisku neohipisowskim symbolem jedności były rzemyki na dłoniach, sznur koralików i dzwonek na szyi. 
• W ich zachowaniu można było odczuć miłość do zwierząt gdyż nie konsumowali mięsa zwierzęcego oraz nie nosili ubrań i butów ze skóry.

Odrodzenie ruchu hipisowskiego:

• Nowi hipisi przejawiali duże zainteresowanie muzyką reggae, dzięki czemu rastafarianie i tzw. neohipisi znaleźli wspólny język, oparty na jednakowym postrzeganiu pewnych wartości i zbliżonej ideologii.
•  Dziś hipisowski styl życia przeżywa niejako swój renesans. 
• Jest to widoczne szczególnie wśród młodzieży, która poprzez swój strój i sposób zachowania chce zaakcentować swoją swobodę, wolność, samodzielność i odrębność. 
• Taka demonstracja jednak ma nie wiele wspólnego z oryginalnym ruchem hipisowskim, gdyż wyraża jedynie potrzebę wybicia się spośród szarego i pasywnego społeczeństwa.

Moda hipisowska

Moda hipisowska odpowiadała także na rosnące tendencje do materializmu, które były charakterystyczne dla tamtego okresu. W czym to się przejawiało?

• ubrania oparte na naturalnych materiałach, takich jak wełna czy bawełna
• starannie wykonane przedmioty rzemieślnicze, co równoważyło masowo produkowane towary.

Kultura hipisów okazała się mieć trwały wpływ na modę. Chociaż ruch był krótkotrwały, projektanci współczesnej mody uwzględniają zasady stylu hippie, przedstawiając go jako uosobienie wolności i swobody. 

Trendy takie jak tie-dye oraz kwiatowe nadruki są echem hipisowskiego stylu i wciąż są popularne. Przez dekady ludzie nosili stylizacje, inspirowane stylem lat 60., aby podkreślić swoje wartości i postawione cele. 

Moda hipisowska jezt trochę etno. Hipisi często używają strojów zaczerpniętych z różnych kultur i stron świata.

Hipisi umiłowali sobie takie dodatki jak naszyjniki z koralików czy wszechobecne frędzle, które zdobiły ich ubrania i akcesoria. Warto również zaznaczyć, że hipisi pielęgnowali także miłość do tatuażu i biżuterii - często z motywami zaczerpniętymi z natury lub etnicznymi.

Wygląd odzwierciedla hipisowski styl życia.

Typowy hipis to osoba, która odrzuca zorganizowany styl życia, zasady społeczne i konwencje ubioru swojego czasu. 

Bliski stylowi hipisowskiemu jest styl boho. Styl boho, znany również jako bohemy, to połączenie swobody artystycznej z etnicznymi i hippisowskimi akcentami. Charakteryzują go zwiewne fasony, etniczne wzory i naturalne tkaniny, co czyni go idealnym dla osób ceniących luz i kreatywność.

Stylem, który łączy się z hippie jest także styl etno. 

Styl etno to połączenie elementów z różnych kultur, które tworzą unikalne i egzotyczne stylizacje. Charakteryzuje się bogatymi wzorami, jaskrawymi kolorami i ręcznie wykonanymi elementami, co czyni go idealnym dla osób ceniących oryginalność.

Styl etno to również manifest wolności i niezależności. Wybierany przez osoby, które chcą wyróżniać się z tłumu, styl ten łączy w sobie elementy hippisowskie, etniczne i artystyczne, tworząc niepowtarzalne i inspirujące stylizacje.

Styl etno czerpie inspiracje z kultur Azji, Afryki, Ameryki Południowej i Bliskiego Wschodu. To styl, który łączy tradycję z nowoczesnością, tworząc wyjątkowe, oryginalne stylizacje.

Rastafarianie

Geneza

• Nazwa tego ruchu społeczno-religijnego wywodzi się od imion Ras Tafari Makkonena, etiopskiego księcia, który w 1930 roku został cesarzem i był później znany jako Hajle Sellasje. 
• Założycielem ruchu jest natomiast, pochodzący z Jamajki, murzyński działacz polityczny Marcus Garvey, który za cel stawiał sobie emancypację Murzynów pozaafrykańskich, pełną wolność oraz pracę pozwalającą na utrzymanie tożsamości narodowej.
• Sama subkultura rastafarian powstała w latach sześćdziesiątych XX w. w wyniku fascynacji młodzieży ideami głoszonymi przez Garveya. 
• Był to ruch o charakterze filozoficzno-religijnym. Jego założenia odnoszą się do źródeł biblijnych, gdzie ważną rolę odgrywa pojęcie Babilonu. 
• Babilon to symbol świata, który stworzył biały człowiek. Rządzi w nim przemoc, grzech, ucisk i kłamstwo. Jest to także odniesienie do pewnego stanu świadomości.
•  „Człowiek Babilonu” to każda osoba przyczyniająca się do funkcjonowania systemu, opartego na niesprawiedliwości, zniewoleniu jednostki przez państwo i komercjalizacji wszystkich sfer życia. 

Do podstaw ideologicznych rastafarian należą:

• prowadzenie spokojnego trybu życia, bez rywalizacji, stresu, przemocy i agresji; 
• brak zaangażowania w jakąkolwiek działalność polityczną; 
• niestosowanie przemocy również w stosunku do zwierząt (większość rastafarian to wegetarianie);
• nieużywanie alkoholu i narkotyków (poza marihuaną, która według rastafarian ułatwia medytację);
• popularyzowanie zasad równości między ludźmi.

• powrót do natury który jest rozumiany jako zaprzestanie walk i wrogości. Do rozwoju tego ruchu przyczyniła się muzyka reggae, których teksty głoszą równość społeczną miłość i braterstwo.

Ważnym elementem ruchu rastafari są symbole, widocznie m.in. w sposobie ubierania się. 

Są nimi: 

• Lew Judy, oznaczający nieustraszoność zarówno Ras Tafariego, jak i samego Jah; 
• kolory będące barwami flagi Etiopii – zielony oznaczający Afrykę i spokojny kraj, żółty to zagarnięte przez kolonistów złoto, czerwony zaś symbolizuje krew przelaną podczas walk z najeźdźcą; 
• dredy, które bezpośrednio nawiązują do Lwa Judy, będące jednocześnie wyrazem protestu przeciw „siłom Babilonu” i znakiem „powrotu do natury”.

MUZYKA RASTAFARIAN

• Nośnikiem ideologii rastafarian stała się także muzyka reggae. 
• Powstała ona z połączenia muzyki jamajskiej z amerykańskim, murzyńskim soulem i elementami bluesa.
• Piosenki reggae mówią o walce, miłości i nawiązują do początków biblijnych. 
• Ruch ten zastał rozpropagowany i zdobył ogromną rzeszę sympatyków m.in. za sprawą słynnego muzyka i poety reggae – Boba Marleya, nazywanego często prorokiem rasta. 

Styl ubioru zainspirowany muzyką rastafarian zaczęto nazywać stylem reggae.

• Charakterystyczną cechą odzieży reggae są kolory flagi Etiopii - żółte, czerwone, zielone, wizerunki rośliny lub portret Boba Marleya, symboliczny dla przedstawicieli tego ruchu, oraz warkocze i dredy w fryzurach.
• Jednym z najbardziej popularnych atrybutów tego stylu jest czapka reggae, zwojowaty dzianinowy strój w tradycyjnych kolorach. Czapki z różnymi stylami atrybutów reggae są jednym z elementów wizerunku w stylu reggae, a czapki z dredami to świetny pomysł na imprezę tematyczną. Ponadto odpowiedni byłaby chustka lub jasny symbolik szalika. Jest to dobre rozwiązanie na zimę.
• Stylowa biżuteria (koraliki, bransoletki, amulety), szaliki, tkane paski wykonane z naturalnych materiałów, obszerne torby lub plecaki z symboliką rasta dopełnią obrazu.
• Buty reggae - wysokie trampki z kontrastowymi wstawkami, trampki z jaskrawymi kolorowymi sznurowadłami lub wzorami.
• koszulka z portretem Boba Marleya lub szorty i koszulka w rastamowym wzorze pięknie komponują się z każdą dżinsową sukienką.

Bob Marley swoje pierwsze utwory nagraķ w 1961 r. na Jamajce, ale nie odniosły sukcesu. W 1966 r. wyjechał do USA, gdzie szukał nowych inspiracji, a popularność i sławę zyskał dopiero w latach 70-tych.

Ruch Rastafari zapoczątkowany został w latach 30. XX wieku w ramach walki o równouprawnienie rasowe oraz koncepcji powrotu do Afryki. Właśnie wtedy rastafarianie na Jamajce zaczęli nosić dredy, jako symboliczne przypomnienie tego, że ich przodkowie żyli w łańcuchach. Po rozsławieniu tej kultury przez Boba Marleya w latach 70. w następnej dekadzie nosili je również ludzie rasy białej z powodu panującej mody. Dla samych rasta noszone przez nich ubrania (najczęściej z naturalnych materiałów) mają głębsze znaczenie, ponieważ uważają, że styl wyraża wspólną wiarę. Wybierają luźne kroje, które podkreślają harmonię ze światem przyrody. Barwy, które ich charakteryzują (zieleń, czerwień oraz żółć), to kolory etiopskiej flagi. Najczęściej można je zobaczyć na t-shirtach, szalikach oraz tamach, czyli czapkach robionych szydełkiem.

Dredy w latach 70-tych i 80-tych nosili również ludzie rasy białej. Dotyczyło to wtedy głównie Jamajki i USA. Jednak sam Bob Marley był tak naprawdę mulatem. Miał czarną matkę i białego ojca pochodzenia brytyjskiego. Otwarcie mówił, że kolor skóry nie definiuje bycia rasta. „Nie mam żadnych uprzedzeń co do mojego pochodzenia. Mój ojciec był biały, a matka czarna. Nazywają mnie mieszańcem czy jakoś tak. A ja nie staję po niczyjej stronie. Nie jestem po stronie czarnego człowieka, ani po stronie białego człowieka. Jestem po stronie Boga, Tego, który mnie stworzył i sprawił, że pochodzę od człowieka czarnego i białego”.

Tutaj mamy jeszcze inną koncepcję dredów. Z wcześniejszych źródeł wynikało, że dredy to symbol grzywy lwa plemienia Judy. Tutaj mamy symbolikę zniewolenia. Dredy mają symbolizować więzy, łańcuchy, w które biali kolonizatorzy zakuwali afrykańskich niewolników.

I znów mamy nawiązanie do natury w modzie rasta czyli kolory Etiopii i ubrania z naturalnych materiałów, charakterystyczne też dla innych subkultur ekologicznych i pacyfistycznych.

W świecie mody często zdarza się, że projektanci wracają do trendów wywodzących się z różnych kręgów kulturowych i oczekują, że wpasują się one do nowego kontekstu i będą działać równie dobrze. Kolory Rasta, nawiązujące do reggae, Jamajki i pozytywnych wibracji, w ostatnich latach w swoich kolekcjach wykorzystywali m. in. Tommy Hilfiger (2015), Christina Aguilera (marka L.A.M.B. w 2006) czy John Galliano (2011).

RUCH RASTAFARI W POLSCE

• Dzięki popularności tego muzyki reggae, ruch rastafari na początku lat osiemdziesiątych dotarł także do Polski. 
• W odróżnieniu do oryginalnego rastafarianizmu, jego polski odłam cechuje się naciskiem na moralne sfery rzeczywistości. 
• Wspólne jest natomiast twierdzenie o życiu w Babilonie i potrzeba przezwyciężenia systemu, który panowanuje nad ludzkimi umysłami. 
• Środowiska polskich rastafarian starały się demonstrować łagodny i twórczy model samorealizacji, nawiązywały do zainteresowań sztuką i ezoteryczną literaturą.

W Polsce rastamanie odwoływali się do stylu hipisów. 

Długie włosy plecione w warkoczyki i kolorowe ubrania przypominały styl „rodowitych” rastafarianów. Jak pisze Mirosław Pęczak „ Środowiska polskich rastafarian starały się demonstrować łagodny i twórczy model samorealizacji, dopingowały do zainteresowań sztuką i ezoteryczną literaturą” . Polscy Rastafarianie nie chcieli aby ich codzienność opierała się na egoizmie i bezwzględnym dążeniu do celu.

Cechy wspólne hipisów i rastafiarian w Polsce

Wygląd:

• Długie włosy, dredy lub drobne warkoczyki. Warkoczyki na całej głowie z pojedynczych kosmyków włosów zaczęsto popularnie nazywać warkoczykami rasta. Często oprócz gumek, mają wplecione też małe koraliki.
• Ubrania w jaskrawych kolorach
• Naturalne materiały symbolizująve powrót do natury
• Biżuteria i dodatki ręcznie wykonane, często z etnicznymi wzorami
• Motyw pacyfki i liścia marihualny to znaki, rysunki i emblematy często pojawiające się na odzieży jako symbol wolności

• Wartości pacyfistyczne - przeciwstawianie się wojnom, agresji i przemocy, największą wartością jest pokój i miłość.
• Tolerancja i poszanowanie praw każdego człowieka. Sprzeciw wobec rasizmu.
• wyższość jednostki nad systemem, walka o wolność i niezależność od systemu
• Negowanie konsupcjonizmu i materializmu.
• ekologia, wegetearianizm i życie w zgodzie z naturą
• Zainyeresowanie ezoteryką, filozofią i duchowością

W naszej scenerii teatralnej w loftowym wnętrzu na Piekarach, strój w stylu rasta nabiera znaczenia. Artyści charakteryzują się ekstrawagancją, luzem i wolnością. Myślę, że warsztaty improwizacji w takim stroju, to dobry pomysł na swój indywidualny wizerunek.

Styl rasta w polskiej wersji, trochę mieszany z hipisowskim i streetwearowym pokazuje liberalny światopogląd. Czapka i szalik w kolorach rasta, liście marihuany na legginsach i bluzie (marihuana symbolizuje święte zioło rastafarian używane do medytacji). Znak pokoju i napis z pacyfką pasuje do całości na nadaje jej charakteru.

Tutaj wyraźniej widać napis "ONE LOVE", gdzie litera o jest w kształcie pacyfki czyli znaku używanego w wielu kulturach i subkulturach, m.in. rastafiarian i hipisów.

W szarej loftowej scenerii kolorowy styl rastafari tworzy kontrast i wprowadza radosny optymistyczny klimat.

Tak oto zaprezentowałam jedną z moich bluz rasta hippie. Żółty kolor kojarzy się z ciepłem i słońcem. Tak naprawdę ozdobiłam ją sama. Po kupieniu przez internet legginsów w liście marihuany stwierdziłam, że do kompletu przyda się jakaś górna część garderoby w tym samym stylu. Długa bluza wydała mi się OK, bo fason fajnie pasuje do legginsów. Sylwetka wygląda spoko w takich zestawieniach. Do obcisłych legginsów najlepiej pasuje luźna góra przykrywająca biodra i pośladki. To wyrównuje proporcje zwłaszcza u osób z szerokimi biodrami.

Postanowiłam kupić dużą naszywkę na cały przód bluzy. Mam już sprawdzony sklep internetowy, który produkuje na zamówienie różne naszywki, także w dużych rozmiarach. Nazywa się Kropa.pl. Znalazłam fajne grafiki w internecie, wysłałam do sklepu i określiłam wymiary, jakie ma mieć naszywka. Wydrukowano mi ją na zamówienie. Kiedy już miałam naszywkę, przyszyłam ją do bluzy. Naszywka jest gruba, podobnie jak bluza, którą też kupiłam w internecie. Dlatego zamiast zwykłej nitki do przyszycia użyłam czarnej muliny. Następnie wzięłam szablon z marihuaną (też kupiony dawno przez internet) i odrysowałam wzór liści na całej powierzchni bluzy z wyjątkiem kaptura. Ozdobiłam tak samo 2 zielone bluzy. Zużyłam wszystko co miałam, marker, farbę do tkanin, kredkę pastelową. Tak właśnie wykonałam customizację zwykłej gładkiej bluzy. 

Wersja zimowa tej stylizacji. Choć styl reggae wywodzi się z ciepłych krajów, można ocieplić nim swój wizerunek w naszych zimowych warunkach. Czapka, szalik i pikowana długa sportowa kamizelka i już mamy strój na zimę.

Można wybrać się tak na spacer do parku, ale nie tylko. Stylówka sprawdzi się wszędzie czy to na wsi, na łące czy w mieście.

I mamy eklektyczny streetwear czyli modę uliczną, miejską czerpiącą z różnych stylów. Dlaczego by nie wybrać się tak na spacer po Legnicy?

W otoczeniu zabytkowych miejskich budynków styl rasta reggae wygląda ciekawie.

Gdy już mówimy o modzie w towarzystwie sztuki, to obiekty kultury, jak teatr, muzeum, galeria są miejscami, gdzie ekstrawagancki styl ubioru nikogo nie zdziwi.

Obiekty kultury skupiają artystów i miłośników sztuki. Reprezentują oni styl życia, często światopogląd zarówno indywidualizmu jak i przynależności do pewnych grup społecznych. Ja też to lubię, wyróżniać się w tłumie mając na sobie coś zwykłego, a jednak spersonalizowanego. Odkrywam style w modzie na nowo dodając pierwiastek siebie, swojego ja.

Wracając do konkretów styl rasta w zimie może mieć różne wersje. Mam kilka zdjęć z zapiętą kamizelką. Po wyjściu na mróz na pewno nie zmarzniemy.

Tutaj akurat zdjęcie w pomieszczeniu, ale zasunięta błyszcząca kamizelka prezentuje się fajnie. Spójność stylizacji pozostaje zachowana. Rękawy i nogawki w liście marihuany, czapka i szalik w barwach rasta, stonowane dodatki czyli czarna torebka i buty.

Na pewno jest mi w tym ciepło, ponieważ bluza i legginsy mają grubą podszewkę z polaru, poza tym są z grubego materiału bawełny mieszanej z poliestrem. Dzięki podszewce, która jest miękka i ciepła, czuję się jakby otulał mnie koc.

Po założeniu na głowę czapki i dwóch kapturów, jest mi naprawdę ciepło i przyjemnie.

A teraz kolejna moja bluza rasta hippie streetwear:

Neonowa jasna zieleń przyciąga uwagę tak samo jak żółć. Trudno mi ocenić, którą bluzę bardziej lubię, żółtą cxy zieloną. Obie są fajne. Każda ma swój wyjątkowy charakter.

Ta stylówka zdecydowanie jest streetwearowa. Pasuje do miejskich przestrzeni. Można wniej pójść do galerii na zakupy czy na spacer po mieście. Tutaj akurat na tle świątecznych światełek i Świętego Mikołaja.

I tu znów wersja z kamizelką na śnieżną zimę do parku. Ciepło i kolorowo czy po mojemu.

Z zasuniętą kamizelką. Tu widać eklektyczne przełamanie streetwearu odrobiną glamour. Styl glamour charakteryzuje się połyskiem, bogactwem, ponieważ błyszczące materiały czy zamki w kurtkach przypominają biżuterię. Tutaj mamy sportowy streetwear w postaci bluzy z kapturem, wkradający się glamour czyli błyszcząca kamizelka z pozłacanym suwakiem. Na nogawkach o rękawach są liście marihuany charaterystyczne dla reggae i hippie, a czapka i szalik to wzór rasta.

Wersja na śnieżną, mroźną zimę. Czapka, 2 kaptury, zawinięty szalik, zasunięta puchowa kamizelka i można wyruszać na spacer.

Kolejna, ostatnia z 3 moich bluz rasta reggae peace:

I znów do galerii, tam jest ciepło, a zima przenosi streetwear z ulic do centrów handlowych.

Ujęcie z boku. Lepiej widać rastafiańską czapkę. Na tle białego śniegu zielona bluza z jaskrawą naszywką nabiera nowego charakteru.

I znów streetwear czyli rastamański szalik na miejskiej ulicy.

Byłam w tej stylówce na WOŚP. Na miejskie koncerty zawsze można ubrać się na luzie. Akurat występował Michał Szczygieł, który w swoich piosenkach inspiruje się muzyką reggae. Ubiór jak najbardziej w temacie.

Czapka, szalik i serduszko czyli dobra zabawa w plenerze w styczniu. Koncert na zewnątrz, ale mi było ciepło.

Brak komentarzy

Pozostaw odpowiedź